Tytuł książki: Gdy zapadnie noc
Autor: Sarah Bailey (przeł. Joanna Sugiero)
Gatunek: kryminał
Wydawnictwo: Helion
Liczba stron: 456
Okładka: miękka
Cena rynkowa/okładkowa: 39,90
Ocena: 5/10
Zachciało mi się kryminału i kryminał przeczytałam. Ale czy dobry? Z pewnością interesujący, chociaż po tym gatunku spodziewałam się czegoś więcej. Tym bardziej, że Sarah Bailey zasłynęła w świecie kryminału pierwszą książką z tej właśnie serii.
Pani detektyw główną postacią kryminału
Autorka na planie swojego kryminału tworzy intrygującą postać głównej bohaterki – detektyw Gemme Woodstock. Intrygującą i niestety – irytującą. To już druga książka opisująca przygody tej bohaterki. Podobnie jak w pierwszej, spotykamy się w tej pozycji z narracją pierwszoosobową, a narratorem jest nie kto inny, a słynna Gemma. Zdolna detektyw, która przenosi się z małego miasteczka zostawiając tam swoją rodzinę. Detektyw, która goniąc zabójców, ucieka przed tym, z czym sama nie ma odwagi się zmierzyć. Już od pierwszych stron książki miałam wątpliwości czy postać ta jest wystarczająco „mocna”, aby być główną bohaterką kryminału.
Czytelnik powinien ją rozumieć
W przypadku narracji pierwszoosobowej konstrukcja głównego bohatera jest niezwykle ważna. Czytelnik poznaje historie z perspektywy narratora, automatycznie powinien więc rozumieć jego wybory. Powiem więcej, powinien nawet potrafić się z takim bohaterem utożsamić. Nie potrafiłam utożsamić się z Gemmą Woodstock. Co więcej momentami kompletnie nie potrafiłam jej zrozumieć, co znacznie wpłynęło na moją ocenę książki. Mogę śmiało przyznać, że zamiast potencjału w samej kreacji postaci pani detektyw zobaczyłam… wiele sprzeczności.
Skąd w pani tyle sprzeczności, pani detektyw?
Poruszonych w książce zostaje wiele wątków życia prywatnego głównej bohaterki. Niestety nie są one dokończone. Co gorsza nie pozostają nawet w jakikolwiek sposób wyjaśnione. Zdaje sobie sprawę z tego, że autorka tworzy serię. Ale w każdej książce z serii powinno znajdować się choćby częściowe rozwiązanie pobocznych wątków. Tymczasem, zabrakło tutaj przysłowiowej „kropki nad i”. Niemniej jednak, wątek życia służbowego detektyw Gemmy, mogłabym rzec, zakończony jest niemalże wykrzyknikiem. W obrębie tego tematu niezwykle interesujące jest samo ukazanie ciężaru, jaki nosi w sobie detektyw wydziału zabójstw.
Więź z ofiarami, czyli wielki plus kryminału
Autorka opisuje bardzo skrupulatnie emocjonalne aspekty związane z prowadzeniem śledztwa w sprawie zabójstwa. Czytelnik dostaje wiele informacji o tym, co przeżywają policjanci pracujący nad rozwiązaniem danej sprawy. W książce “Gdy zapadnie noc” można znaleźć wiele opisów specyficznej więzi, która tworzy się pomiędzy ofiarą, a osobami prowadzącymi śledztwo. Takie osoby czują się związane z ofiarami głownie dlatego, że po ich śmierci odkrywają ich najsilniej skrywane tajemnice. Ponadto relacja ta powstaje poprzez rodzące się w detektywie poczucie zobowiązania wobec ofiary. W głowie dobrego detektywa powstaje coś w formie obietnicy, że śmierć ofiary zostanie wyjaśniona, a morderca ukarany.
Interesujące śledztwo
“Gdy zapadnie noc” to książka, która wyjątkowo dobrze ukazuje proces prowadzenia śledztwa. Śledztwa skomplikowanego, pełnego fałszu i ślepych uliczek. Dodatkowo śledztwo opisane w książce dotyczy środowiska celebrytów, a czytelnik dostaje cały stos tajemnic. Tajemnic odkrywanych jedna po drugiej. Z pewnością jest to coś, co najbardziej przyciąga fanów kryminałów. Zagadki, napięcie i niespodzianki czekające co kilka stron. Nie jestem jednak pewna czy sama fabuła była dla mnie odpowiednio emocjonującą niespodzianką.
Oczekiwałam więcej
W trakcie historii stworzonej przez Sarah Bailey dzieje się wiele niespodziewanych wydarzeń. Pomimo tego, sama fabuła może okazać się zbyt przewidywalna, szczególnie dla tych, którzy oczekują wiele od kryminału. Ja czekałam z niecierpliwością na tak zwane “wielkie bum” . Dostałam w zamian element zaskoczenia poprzedzony potwierdzeniem teorii, którą wysnułam na samym początku mojej przygody z tą książką.
Mimo wszystko, z pewnością sięgnę jeszcze po książki tej autorki. Daleko jej do Agaty Christie, lecz potrafi stworzyć napięcie, które jest kluczową składową dobrego kryminału. Co prawda język nie jest tak “ostry” , a bohaterowie tak “mocni” jak zapowiada okładka, ale książka jest warta przeczytania. Polecam ją szczególnie tym czytelnikom, którzy preferują stosunkowo łagodne kryminały.
Nie wyobrażam sobie życia bez pisania. Dzień zaczynam od usłyszenia “dzień dobry” od ust, które pachną bezpieczeństwem. Najbardziej lubię w sobie to, że dostrzegam całego człowieka, a nie tylko części, które prezentuje na zewnątrz. 