Pierwsze agitki powstały – z przyczyn politycznych – po rewolucji październikowej w Związku Radzieckim. Sama agitka to utwór o charakterze propagandowym, którego celem jest skłonienie czytelnika do udziału w rewolucji lub walce wyzwoleńczej.
Agitka jako dzieło dramatyczne
Agitka należy do dramatu, czyli jednego z trzech rodzajów literackich (obok liryki i epiki). Jest to więc rodzaj sztuki, który leży na pograniczu teatru i literatury. Agitka jest najczęściej utworem wierszowanym, chociaż występują też agitki prozatorskie. Utworu tego nie można jasno zdefiniować w rozumieniu genologii literackiej, ponieważ operuje różnymi środkami – takimi jak pieśń lub pamflet.
Funkcja agitki
Ten gatunek literacki to przede wszystkim utwory o charakterze propagandowym, które mają za zadanie przekonać czytającego do przyjęcia pewnej opcji politycznej. W słowniku można znaleźć informację, że agitka to także ulotka, broszura lub przemówienie o zabarwieniu politycznym. Słowo to ma obecnie negatywne znaczenie, ale powstało jako zwyczajny element literatury. W Rosji bolszewickiej określano tak utwory na pograniczu polityki i publicystyki, które pisane były w trakcie wojny domowej.
Jak wygląda agitka?
Agitka opiera się na prostych środkach wyrazu, ponieważ pierwotnie jej treść kierowana była do masowego odbiorcy. Odnosiła się również do bieżącej problematyki. Samo pojęcie odnosi się do leninowskiego rozumienia agitacji, która miała być równoważna z innymi formami propagandy i oddziaływać na społeczeństwo.
Agitka – autorzy
Wśród pisarzy związanych z partią bolszewicką, którzy pisali w tym gatunku byli między innymi Włodzimierz Majakowski i Demian Biedny. W Polsce agitki pisano głównie podczas okupacji hitlerowskiej i w czasie stanu wojennego. Zdecydowanie częściej agitka występowała w kinematografii, szczególnie nazistowskiej.
Agitka to gatunek literacki, który obecnie jest rzadko spotykany. Pejoratywne konotacje tego słowa skutecznie odstraszają autorów od nazywania swoich dzieł tym terminem.
